หลายครั้งในชีวิตที่เราต้องใช้ความพยายามและความตั้งใจอย่างมากเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ หลายคนพยายามไขว่คว้าหาโอกาส...หลายคนพยายามกำหนดชีวิตให้เป็นอย่างใจคิด แต่บางครั้ง...โอกาสที่ว่าก็เข้ามาพร้อมความบังเอิญ...บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย... “มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว” เหมือนกับเรื่องราวความรักสุดโรแมนติกใน “The Lake House” บ้านทะเลสาบ บ่มรักปาฏิหาริย์
เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นเมื่อ “อเล็กซ์ ไวเลอร์” สถาปนิกหนุ่มที่เพิ่งย้ายเขามาในบ้านริมทะเลสาบ ได้รับจดหมายจากหญิงสาวนาม “เคท ฟอสเตอร์” ที่บอกว่าเธอคือผู้เช่าคนก่อน และได้เล่าถึงรอยเท้าสุนัขที่สะพานหน้าบ้าน ซึ่งทำให้อเล็กซ์งงมาก เพราะเขามั่นใจว่าไม่เคยมีใครอยู่ที่บ้านหลังนี้มาก่อนเขา และก็ไม่มีรอยเท้าสุนัขที่เธออ้างถึงด้วย แต่ไม่นานนักเขาต้องตกตะลึง เมื่อมีสุนัขตัวหนึ่งวิ่งเหยียบสีที่เขากำลังทา และทิ้งรอยเท้าไว้เป็นที่ระลึกตามที่จดหมายบอกไว้ทุกประการ คำถามต่างๆผุดขึ้นในใจเขา เธอเป็นใคร เหตุใดเธอจึงสามารถบรรยายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอนาคตได้อย่างถูกต้อง เขาจึงเขียนจดหมายไปหาเธอ ซึ่งในขณะนั้น เธอกำลังจะไปรับตำแหน่งแพทย์ประจำโรงพยาบาลในชิคาโก้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็พบว่าพวกเขาอยู่ในช่วงเวลาที่ห่างกัน 2 ปี แต่เวลาที่ต่างกันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อมิตรภาพของคนทั้งสอง เพราะความสัมพันธ์ผ่านจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าของเขาและเธอยังคงถูกส่งผ่านตู้จดหมายที่บ้านริมทะเลสาบอยู่เสมอจนพัฒนามาเป็นความรักในที่สุด
ชื่อเรื่อง “The Lake House” เป็นชื่อที่น่าสนใจ เพราะการตั้งชื่อเรื่องด้วยฉากแบบนี้ทำให้ผู้ชมคิดได้หลายแนวว่าหนังเรื่องนี้จะเป็นหนังประเภทใด อาจเป็นหนังรักโรแมนติก หนังฆาตกรรม หนังตลก หรือหนังแนววิทยาศาสตร์ก็เป็นได้ แต่แท้จริงแล้วเรื่องนี้เป็นหนังรักโรแมนติก และการที่เลือกบ้านริมทะเลสาบขึ้นมาเป็นชื่อเรื่องนั้นก็เพราะ บ้านหลังนี้เป็นสถานที่ที่ทำให้เคทและอเล็กซ์ได้มาพบกันและสานสัมพันธ์จนเกิดเป็นความรัก อีกทั้งบ้านหลังนี้ยังมีความสำคัญกับตัวละครแทบทุกตัว คือ เป็นบ้านที่พ่อของอเล็กซ์สร้างไว้ให้ภรรยา และเป็นบ้านที่ทั้งอเล็กซ์และเคทรักมาก จนกล่าวได้ว่าที่แห่งนี้เป็นศูนย์รวมและเป็นสัญลักษณ์ของความรักและความผูกพันด้วย
หนังเรื่องนี้ได้นักแสดงชื่อดังอย่างคีนู รีฟ และ แซนดรา บูลล็อค มารับบทคู่พระนาง ซึ่งนอกจากความสวยหล่อของทั้งคู่ซึ่งเป็นเสมือนแบบฉบับพระนางของหนังรักทั่วไปจะเป็นแรงดึงดูดผู้ชมแล้ว ทั้งคู่ยังสามารถแสดงได้สมบทบาท เช่น ฉากที่อเล็กซ์ (คีนู รีฟ) ได้เจอเคท (แซนดรา บูลล็อค) ในงานวันเกิดของเคท อเล็กซ์ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างเต็มที่ว่าเขารักเธอ เพราะเธอมีแฟนอยู่แล้วและเธอก็ยังไม่รู้จักเขา สีหน้าและแววตาของคีนู รีฟ แสดงอารมณ์ได้อย่างชัดเจนและน่าประทับใจ นอกจากนี้บทบาทของตัวละครรองก็นับว่ามีความสำคัญต่อโครงเรื่อง เช่น การที่อเล็กซ์ไม่ลงรอยกับพ่อก็ทำให้เห็นความขัดแย้งของตัวละคร หรือมอร์แกนก็เป็นคนที่ทำให้เคทกับอเล็กซ์ได้พบกัน เป็นต้น
นอกจากนี้องค์ประกอบเรื่องแสง สี เสียง ยังสัมพันธ์กับความเป็นหนังรักอีกด้วย กล่าวคือ แสงในเรื่องเน้นภาพสว่างแบบสดใส อ่อนโยน ไม่ใช่สว่างจ้า ส่วนเรื่องสี จะเห็นว่าฉากที่มีอเล็กซ์มักจะมีโทนสีเขียวร่วมอยู่ ส่วนฉากที่มีเคทจะมีสีแดงซึ่งแสดงนัยถึงความรัก ส่วนเสียงเพลงประกอบหนังที่คลอเบาๆก็มีส่วนทำให้ผู้ชมเคลิ้มไปกับเรื่องราว องค์ประกอบเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นหลักแต่เป็นตัวช่วยที่เติมเต็มให้หนังเรื่องนี้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
รายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ เช่น การจัดภาพ มีการใช้ภาพสะท้อนจากเงากระจก และภาพคู่ขนาน แสดงให้เห็นความพิถีพิถันของการสร้างหนัง โดยเฉพาะฤดูกาลที่แปรไปก็แฝงนัยยะเชื่อมโยงไปถึงบรรยากาศและอารมณ์ของตัวละคร เหตุการณ์ตอนต้นเรื่องเป็นฤดูหนาวซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของเวลาที่หยุดนิ่ง ไม่มีชีวิตชีวาผู้กำกับได้ใช้ฤดูนี้แทนชีวิตของ
อเล็กซ์ที่ดำเนินไปอย่างปกติ จนเมื่อใกล้สิ้นฤดูหนาว เวลาที่หยุดนิ่งก็เริ่มเคลื่อนไหว เมื่อเขาได้เริ่มติดต่อกับเคท ถัดมาคือช่วงฤดูร้อนแห่งความสดใส เป็นช่วงเวลาที่ทั้งคู่มีความสุข จากนั้นเป็นฤดูใบไม้ร่วงที่ทั้งคู่ผิดใจกัน ปัญหาและความขัดแย้งถาโถมเข้ามาจนต่างฝ่ายต่างแยกตัวออกมา และสุดท้ายก็กลับไปจบที่ฤดูหนาว เวลาที่หยุดนิ่งอีกครั้ง แต่ต่างกันที่
คราวนี้เวลาได้มาหยุด ณ จุดที่ทั้งคู่ได้อยู่เคียงข้างกัน มาหยุด ณ เวลาที่ทั้งคู่มีความสุขอย่างแท้จริง
จากที่กล่าวมาข้างต้นทำให้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังที่โรแมนติกและสร้างได้ดีมาก องค์ประกอบต่างๆในเรื่องล้วนสนับสนุนและเติมเต็มหนังเรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์จนน่าจะมีพลังมากพอที่จะทำให้หนังเรื่องนี้กลายเป็นหนังรักที่ซาบซึ้งและตรึงใจผู้ชมไว้ได้ ทว่าเรื่องราวทั้งหมดกลับถ่ายทอดออกมาได้ไม่ถึงจุดนั้น อาจเพราะด้วยจังหวะที่ราบเรียบเกินไป เช่น ตอนที่อเล็กซ์และเคทพบกันในงานวันเกิดซึ่งนับเป็นฉากสำคัญมากฉากหนึ่ง ควรเป็นฉากที่โรแมนติก กินใจผู้ชม และน่าจะทำให้ผู้ชมรู้สึกลุ้นไปด้วยว่าอเล็กซ์กับเคทจะรักกันได้หรือไม่ แต่สุดท้ายฉากนี้ก็ไม่ได้ให้ผลลัพธ์ทางความรู้สึกเช่นนั้นเลย กลายเป็นอีกฉากที่เนิบช้าและไม่ได้มีความพิเศษแต่อย่างใด
นอกจากนี้ยังมีประเด็นที่เป็นข้อสงสัย คือเรื่องความสมจริง เหตุการณ์ในตอนจบ อเล็กซ์ไม่น่าจะได้พบกับเคท เพราะตามท้องเรื่อง อเล็กซ์ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่ตอนต้นเรื่อง จะเห็นได้ว่าความซับซ้อนเรื่องเวลาทำให้เกิดความสับสนและเกิดข้อสงสัยเรื่องความสมจริง แต่หากมองเรื่องนี้ตามทฤษฎีจักรวาลคู่ขนานแล้วอาจทำให้เข้าใจเรื่องได้ชัดเจนขึ้น
"ทฤษฎีจักรวาลคู่ขนาน" เป็นทฤษฎีที่กล่าวถึงเหตุการณ์ที่เรามีทางเลือก 2 ทางและการเลือกของเรานั้นจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน จักรวาลคู่ขนานจึงหมายถึงจักรวาลที่ดำเนินไปพร้อมกับจักรวาลที่เราอยู่ ทุกครั้งที่พบเหตุการณ์ที่มี 2 ทางเลือก ก็จะเกิดจักรวาลคู่ขนานขึ้น 2 จักรวาล และถ้ายิ่งเป็นเหตุการณ์ที่มีทางเลือกมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เกิดจักรวาลคู่ขนานมากขึ้นเท่านั้น จักรวาลคู่ขนานจึงมีจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน
“The Lake House” ใช้ทฤษฎีนี้ในการดำเนินเรื่อง เช่นเหตุการณ์ตอนต้นและตอนท้ายเรื่อง อเล็กซ์ไปหาเคทที่ลานน้ำพุ หากดูเฉพาะช่วงเวลา จะพบว่าเหตุการณ์ทั้งตอนต้นและตอนท้ายคือเหตุการณ์เดียวกัน เกิดขึ้นในวันและเวลาเดียวกัน คือวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2006 แต่ที่แตกต่างกันคือสิ่งที่อเล็กซ์เลือก ในตอนต้นอเล็กซ์เลือกที่จะข้ามถนนไปหาเคท ทำให้ถูกรถชนเสียชีวิต นี่คือจักรวาลแบบหนึ่ง หรืออีกกรณีหนึ่ง หากอเล็กซ์เลือกที่จะรออีกสองปีตามที่เขียนไว้ในจดหมาย ก็จะเกิดจักรวาลอีกแบบหนึ่งที่เขาจะไม่เสียชีวิตและได้พบกับเคท ซึ่งเป็นจักรวาลแบบที่ผู้เขียนเลือก เพราะหวังให้เรื่องนี้จบแบบสุขนาฏกรรม เพื่อให้ผู้ชมซาบซึ้งกินใจและมีความสุขไปกับตัวละคร แต่การจบแบบนี้ทำให้เรื่องไม่สมจริงและไม่น่าประทับใจ หากให้อเล็กซ์เสียชีวิตน่าจะกินใจผู้ชมมากกว่านี้
“The Lake House” ตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนจะย้ำประเด็นเกี่ยวกับการรอคอยมาตลอดว่า หากมัวแต่เฝ้ารออาจทำให้โอกาสหลุดลอยไปโดยที่เราอาจจะไม่ได้รับโอกาสนั้นอีกแล้วในชีวิต เช่น อเล็กซ์กับพ่อแม้จะห่างเหินกันแต่ทั้งคู่ก็รักกันมาก แต่ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันทั้งคู่กลับไม่แสดงความรักต่อกัน ไม่พยายามเข้าใจกัน จนสุดท้ายพ่อของเขาก็เสียชีวิตลง เขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อรักเขามากแค่ไหนจนได้มาเห็นสมุดบันทึกของพ่อที่เคทส่งมาให้ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจพ่อของตัวเองอย่างแท้จริง แต่ก็สายไปเสียแล้ว
คุณเองก็เช่นกัน...อย่าพยายามเก็บคำว่า “รัก” เอาไว้ในใจ รีบหาโอกาสบอก “คนคนนั้น” ของคุณ ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาส
